Home sweet home

Vanmorgen in alle vroegte veilig geland op luchthaven Schiphol. Net voor vertrek nog mooi de toppen van de Kilimanjaro kunnen zien. De wit besneeuwde hellingen staken prachtig af tegen de blauwe avondlucht. Het was de enige keer dat de Kili zich zo mooi liet zien. Volgens de Tanzanianen was de berg in de dagen ervoor wat verlegen en liet hij zich daardoor niet zien.
Op woensdag hebben we in Arusha nog een groot ziekenhuis bezocht waar we de jeugdafdeling met zo'n 100 bedden hebben bezocht en ja ook hier 2 per bed. De afdeling met de ernstige gewonde kinderen, oa. veel brandwonden, viel me erg zwaar. Toen we met de muziek van Cees bij elk bed individueel voor elk kind vanuit een Swahililied hun naam konden zingen werd het ook op deze afdeling van zo'n 15 bedden wat lichter van sfeer en verscheen er langzaam wat licht in de ogen van deze jonge kinderen. Een meisje van een jaar of 7 bleef wel een uur in mijn buurt meelopen, ze had brandwonden over haar bovenlijf en rechterbeen, ze droeg alleen een doekje om haar tere lijf. Ze leek zich zich zwijgend te vermaken met wat ze zag bij de anderen die bedlegerig waren, toen er wat meer muziek op de kamer kwam en ik haar uitnodigde voor een dansje rijkte ze voorzichtig haar kleine handjes en maakte haar lege blik langzaam plaats voor de meeste stralende glimlach die ik mocht zien in Tanzania. We dansen minuten lang en in contact met haar stralende gezicht kon ze er geen genoeg van krijgen. Heerlijk om ook op deze zware afdeling zoveel lichtheid te ontmoeten. De moeder van het meisje die het tafereel vanaf haar bed aankeek hield het niet droog, bij het vertrek kreeg ik een warme omhelzing van haar. Al zingend liepen we in stoet het ziekenhuis weer uit, kwaheri, kwaheri ...(houdoe). Buiten het ziekenhuis nog wat doorgeclownd met de wachtende mensen. Een van de artsen van het ziekenhuis kwam op me af en gaf complimenten voor het clownswerk: Humour is the healing proces. Hij zei me dat ik leek op een beroemde Engelse acteur, later noemde hij mister Bean. Heerlijk compliment om mee te nemen. Toen ik met mijn koffer in een spel met een taxi terrecht kwam moedigde die dokter me aan om de koffer op de taxi te zetten. Dat vond mijn clown heerlijk om zo aangemoedigd te worden, oogcontact met de taxichauffeur was voldoende om te voelen dat dit OK was. Hieruit ontstond een fantastisch mooie scenen waarin clown Jonatana van de gelegenheid gebruik maakte om ook maar in die taxi te stappen. Een prachtig clownsscene kwam daaruitvoort. Heerlijk om zo heerlijk improviserend het ziekenhuis terrein te verlaten.
De volgende dag hebben we in de voormiddag met enkele clowns voor wat winkeltjes vlakbij ons hotel geclownd, heerlijk improviseren vanuit het niets. De daladala's reageerden enthousiast toeterend en ook de clowns en de mensen in de winkels hadden het duidelijk naar hun zin. In de namiddag ons laatse bezoek aan een weeshuis gebracht, het TACODA-childrenshome. Waar we werden ontvangen door een groep van ongeveer 15 kinderen die voor ons een een maskerspel met dieren hadden ingestudeerd. De kinderen speelden vrij en met veel energie hun spel dat door een van de teachers in het Engels werd voorgelezen.De kinderen konden heerlijk van ons aplaus genieten dat we samen met de toegestroomde buurtkinderen lieten horen. HIerna lieten ze nog ieder individueel een door eigen lied begeleide dans aan ons zien. Vanhieruit ontstond er samen met de clowns een vrolijke boel en kregen we nog de gelegenheid om het atelier te zien waar de kinderen hun creatieve lessen kregen van local artist and resident teacher, Robert Mkude. Een Amerikaans uitziende rasta die 4 jaar kunstacademie had afgerond. Hij bracht eigen kunst en die van de kinderen onder de aandacht om daarmee het kindertehuis financieel te ondersteunen.
Na dit laatste optreden was er nog tijd om in de nabijheid van ons hotel aan te sluiten bij de repetitie van een Swahili-kerkkoor. Onder een boom met wat houten banken hebben we daar met Cees, Bastiaan, Martijn en Angela heerlijk meegezongen in de enthousiaste liederen van de lokale mensen. We kregen de twee aanwezige liedschriftjes gedeeld onder ogen waarna we lekker mee konden hangen, brommen en hummen. De mensen waren na afloop erg enthousiast en nodigden ons uit om een kerkdienst van hun bij te wonen, helaas zat er dat niet meer in. Het was vast zo'n swingende boel geworden zoals je die wel in de Amerikaanse gospelkoren vindt.
Hierna vlug opfrissen voor het afscheidsfeest, met lekker buffetje eten, wat acts, bedankjes en vooral lekker swingen samen met de aanwezigen Tanzanianen waarmee we ons inmiddels ook sterk verbonden hebben.
De vrijdag na een finale inpakronde en omkleden in clownskleding, nog met een klein groepje naar het Matonyok Parents Trust. Het weeshuis van Emmy en Ndemno, dat prachtig ligt in het landelijk gebied buiten Arusha. Samen met Martijn, Tommer en Sebastiaan, die nog tot dinsdag in Tanzania blijven ginen Angela, Gerda en ik nog voor wat laatste zaakjes hier op bezoek. Na een tocht met de bus van meer dan een uur, waarvan wel zeker 40 minuten over onverharde, modderige weg met diepe kuilen en de regelmatige vraag of we dit gaan halen en nog terug en straks ons vliegtuig? UIteindelijk lopen we de laatste kilomter en blijken Ndemno en Emmy er niet te zijn. De leraar, Simon vangt ons op en nodigt ons uit om zijn schoolsysteem te aanschouwen. Hij beschikt voor de 30 kinderen in de leeftijd tot 14 jaar over 3 kleine lokaaltjes van 2 bij 3 meter. Hij geeft een 20tal minuten instructee en gezamelijk werken waarna hij ze individueel laat werken en zo doorgaat naar de volgende klas. Zo zagen we gastlessen Engelse tekst voor de 10-jarigen, natuur voor de 8-jarigen en de jongsten(kleuters) kregen het alfabet gekoppeld aan afbeeldingen en waarna ze het door de leraar genoemde erg hard nariepen. Na enige tijd kwamen Emmy en Ndemno en kon de groepsfoto voor op de website gemaakt worden met Cees zijn kamer. Leuk was het om te zien dat er ondanks het feit dat er nog van alles moest gebeuren echt tijd werd gemaakt om met de kinderen al lopend een lied te zingen. Hierna heb ik leraar Simon nog snel ingewijd in de jongleerkunsten en heb ik 15 jongleerballetjes, 25 doekjes, 3 kegels(dankjewel Njin Zu Chen) en 2 diabolo's achtergelaten. Gezien de mogelijkheid tot vastlopen werden we onder escorte van een landrover van het type "Daktari" en uit hetzelfde bouwjaar in een tocht van ruim een half uur naar de verharde weg gedirigeerd. Echt fantastisch om zo staande in zo'n laadbaak over deze baggerwegen te scheuren. ONderweg kwamen de mensen en kinderen toegestroomd om oms te begroeten. Heel bijzonder, ook de tocht door het 'industriële' deel van Arusha was er een om goed in te prenten, met een bedrijvigheid van jeweste en bijna geen klanten/
Bij aankomst kwamen we onder begeleiding van de harmonicamuziek van Evelyn allemaal nog als clowns voorbij de douane en was er een hartverwarmend weerzien met Maroni, Nandi en Hava. Samen met Anneke, Cees, Angela, Gerda, William en Nina hebben we samen met de afhalers nog wat gedronken op schiphol. Heel gezellig om het zo af te sluiten. Daarna lekker op weg naar de stad van de Landskampioen.

Asanta sana, welcome again, zeggen de Tanzanianen, wat mij betreft zeker, er is daar genoeg goed werk te doen in dat land.